| HOME |
| Biografie |
| Bandleden |
| Audio |
| Fotos |
| Video |
| Agenda |
| CD's |
| Pers |
| Contact |
Pers
Recensie Jazzmagazine Jazzflits, september 2013
|
||
|
Peter Visser, Muziek gezien, december 2012 Akki Haak slaat aan Nog niet eerder gezien, maar vanmiddag laat de Akki Haak Band goed van zich horen in De Twee Spieghels. Alleen gitarist Florian Hierdeis was hier al eens, Akki Haak ( trombone), Erik van der Weijden ( altsax), Gerco Aerts (bas) en Dirkjan de Koning (drums) zijn hier voor het eerst. Spelen drie verfrissende sets met een mix van eigen nummers en standards van onder andere Sonny Rollins en Charles Mingus. Natuurlijk veel nummers van hun laatse cd Global Giggle en dat smaakt naar meer. Prima swingende jazzy, funky middag met als mooie uitsmijter Water Melon Man. |
||
|
Recensie in Muziekwereld nr.3, 2012 AKKI HAAK BAND Global Giggle SCHAAK 004 Dit is de vierde CD van dit kwintet onder leiding van tromboniste/ componiste Akki Haak die we o.a. kennen van Rosa King en koperkwintet Ottoni.Op Global Giggle spelen zij voornamelijk werk van Akki Haak.Het is een gevarieerde coctail van impro, jazz en een randje funk.Het melodisch en improvisatorisch werk is voor het grootste deel voor rekening van Akki Haak en altsaxofonist Erik van der Weijden. In de interactie tussen beide instrumenten gebruikt Akki Haak de schuif van haar trombone optimaal om de altsaxofonist op humoristische wijze te pesten en te prikkelen. Dit leidt meer dan eens tot doldwaze muzikale momenten en uitspattingen in dit jazzcircus. De solo's van gitarist Florian Hierdeis brengen het publiek daarna weer in balans met de benodigde rust. |
||
Recensie in Leeuwarder Courant door Sikke Doele, 27 januari 1997
Toch is Akki Haak geenszins een toeterende theemuts. Haar spel is zelfbewust, stoer en inventief. Echt verfijnd is het niet te noemen en in dat opzicht is zij een rechtstreekse afstammeling van de traditionele ruige tailgate'-trombonisten. Evenmin hoor je bij haar de bloedstollende acrobatiek van bijvoorbeeld Wolter Wierbos, Ray Anderson en George Lewis. Het melodische houdt haar voorkeur. De muziek van haar kwintet is een intelligent samengaan van de beste verworvenheden uit de moderne jazz en de improvisatiemuziek, met soms een uitstapje naar de Oost-Europese volksmuziek. Onverwachte wendingen, wisselende combinaties (soms trio- of kwartetsamenstelling) en ook enkele vocale exercities van de bandleidster maken dat er 'never a dull moment' is. Haar musici hebben allemaal, behalve een niet gering technisch kunnen, iets origineels en eigenzinnigs. Ze proberen voortdurend te ontsnappen aan gemeenplaatsen, maar het is nooit een vlucht naar voren in onnatuurlijke gewildheid. Pianist Burton Greene bijvoorbeeld speelde grillig, maar bleef onderhoudend. En zo weken ook Clarence Becton, Erik van der Weijden en de Gorredijkster Utrechtenaar Tjitze Vogel steeds net af van de gebaande paden. De laatste had ook een interessante compositie ingebracht. Akki Haak kwam ook met twee vocale bijdragen: 'Death and the maiden' - half parlando, half gezongen in het Duits en het Engels - en het snelle 'Aripotakia', over een Griekse godin die rond Kreta zwemt. Aanstekelijk en vermakelijk, eigenlijk een soort hedendaagse Dada-poëzie. SIKKE DOELE Recensie in Trouw door Kees Polling, 9-6-1994. Aanstekelijke klanken uit Akkiaanse hoek. Hoewel de Akki Haak Band al enige tijd actief is op de Nederlandse jazzpodia was zij me niet eerder opgevallen. Ten onrechte.Aan de hand van wat de groep laat horen op haar eerste, in eigen beheer uitgebrachte cd ARIPOTAKIA, is de Akki Haak Band een geduchte aanwinst. En dat niet alleen: de leidster van de band, Ariadne ( bijgenaamd Akki) Haak levert als tromboniste en als vocaliste fascinerende bijdragen. Het is makkelijk om een belangrijk deel van de kwaliteit van de muziek op Aripotakia toe te schrijven aan pianist Burton Greene, het oudste en meest ervaren groepslid. Toch is die toch vooral te danken aan de inspanningen van de bandleidster. Het merendeel van het repertoire is van haar hand. En haar composities bieden een volwassen en veelzijdig groepsgeluid. Inhoudelijk brengt de groep een aanstekelijke en uiterst gevarieerde mix van stijlen, typisch Nederlands in uitwerking en toch heel eigen. Bassist Pieter Meurs, drummer Clarence Becton en pianist Burton Greene bieden een degelijk en beweeglijk fundament voor de 2 blazers, Akki Haak en Wladislaw Podsada, die alt- en sopranino-saxofoon speelt. Als vocaliste blinkt de groepsleidster uit op het hilarische 'Bianca Castafiori' en in het prachtige slotnummer 'Aripotakia and the foam Sprite'. Als tromboniste knettert en spettert zij vervaarlijk in de 'Akkiaanse ballade'. Interview in Amsterdams Stadsblad door Arnoud van Soest, 24-4-1996 Akki Haak: van straatorkest tot eigen jazz-kwintet Zij speelde in straatorkesten en bij theatergroepen, in salsa- en funkbands, maar haar hart ligt toch bij de jazz. Vijf jaar geleden richtte ze haar eigen kwintet op en binnenkort presenteert tromboniste Akki Haak haar tweede cd. Een meisje, dat trombone speelt,dat komt niet veel voor hè. "Nee, dat hoor ik wel vaker. Ik kom uit een gezin waar alleen klassiek werd gedraaid. Ik begon met viool en op mijn twintigste speelde ik in een straatorkest. Acties opluisteren en zo. 'Muziekgroep Overlast' heetten we," zegt ze schaterlachend. "Ja, dat was een hele idealistische tijd." Wanneer ben je op trombone overgestapt? "In dat straatorkest maakten de blazers altijd zoveel lawaai, ze speelden ons altijd weg, terwijl ik maar braaf een beetje stond te zagen. Ik had natuurlijk ook voor saxofoon kunnen kiezen, maar iedereen speelde al sax en ik wilde iets anders. Het werd dus de trombone, vooral ook omdat je daarop je eigen tonen kunt maken. Bij een trombone gebruik je daarvoor de schuif, bij een viool schuif je je vingers over de snaren." Het lijkt mij geen gemakkelijk instrument... "Inderdaad, in het begin dacht ik gewoon: leuk, trombone, maar later dacht ik: was ik maar iets makkelijkers gaan doen. Je moet een goede conditie opbouwen, zaken als lipspanning en ademhaling goed onder de knie krijgen, anders ben je na een paar tellen al buiten westen. Maar ik houd wel van die koperklank; het is zo strak en het heeft ook wel iets wijds." Akki studeerde aan het Sweelinck Conservatorium, afdeling jazz en improvisatie, want klassiek vond ze wel mooi, maar ook een beetje saai. "Bij klassiek ga je tot een bepaalde grens, bij jazz ga je er overheen. Bovendien heeft jazz meer met rauwe emoties van doen. En dat improviseren trok me wel aan." Zij speelde bij uiteenlopende bands, zoals Rosa King, Salsa de Amsterdam, jazz- en funkformatie Rough Times Orchestra en, heel wat anders, bewegingstheater BEWTH. "Dat bewegingstheater was wel leuk, want zij hebben veel meer subsidie om te repeteren en aan een goed produkt te werken dan in de jazz; daar moet alles vaak snel, snel, snel." Na een tijd lang veel in salsabands te hebben gespeeld, speelt ze de laatste tijd voornamelijk in het jazzcircuit."De salsawereld is zo ontzettend macho, weet je, zo blufferig en stoer. Fouten worden niet snel toegegeven, en snel op anderen afgereageerd." In de jazzwereld zijn ze veel aardiger tegen elkaar? Lachend: "Ja, je moet ze natuurlijk wel uitzoeken. (...) Bovendien is het in de jazzwereld financieel wat beter geregeld. Salsabands spelen meestal in het feestcircuit. En daar gebeurt het nog wel eens dat zij een concert een paar dagen van tevoren afzeggen, niet beseffende dat het voor ons werk is. In de jazzwereld werk je met contracten en ben je beter beschermd." Omdat ze graag eigen composities wil spelen, richtte Akki Haak vijf jaar geleden een eigen kwintet op, met bekende jazzmusici als Burton Greene aan de piano en Tjitze Vogel op contrabas. Met dit gezelschap maakte ze al een cd en de tweede wordt donderdag 25 april gepresenteerd. Vertel eens wat over die tweede cd. "Dat iedereen hem moet kopen." Daar was ik al bang voor. En verder? "Op onze eerste cd deden we van alles wat, pop, funk, Afrikaans enzovoorts, terwijl de nieuwe cd meer jazzy en ook wat rijper is. We presenteren hem in Cristofori want die zaal heeft een mooie akoestiek. En een beetje allure, wat voor zo'n cd-presentatie nooit weg is." Resencie in Het Parool door Jeroen de Valk, 23-5-1996 AKKI HAAK BAND La dormeuse (A records) Haak, een Amsterdamse tromboniste die eveneens componeert en leiding geeft aan een kwintet, let minder op de details en geeft haar musici zoveel improvisatieruimte, dat vaak de "vrije muziek" in de herinnering wordt gebracht. De thema's zijn soms summier; de stukken krijgen grotendeels ter plekke, al improviserend gestalte. De sfeer is het ene moment jolig, het andere moment ingetogen-ernstig en nooit vervelend; bopveteraan Clarence Becton (drums), alleskunner Tjitze Vogel (bas), klezmer-expert Burton Greene (piano) en de jonge altist Erik van der Weijden musiceren met het plezier van kinderen die voor het eerst naar de Efteling mogen. Resencie in FRET Magazine, door RJS, januari 1995 AKKI HAAK BAND Aripotakia Een nieuw meesterwerkje is de plaat van tromboniste/vocaliste Akki Haak. De sfeer op dit freejazzalbum is warm en ongedwongen, en de stukken zijn melodisch en origineel. De door de wol geverfde musici weten Haak's muziek op overtuigende en harmonische wijze vorm te geven, met een prominente rol voor freejazz- pionier Burton Greene op piano. Akki schittert als vocaliste onder meer in Bianca Castafiore, een ode aan de gelijknamige opera-vedette uit de Kuifje strips. De combinatie van Haak's inspirerende muziek, swingende musici en de sfeervolle opname uit de studio van Ruurd Abma maken dit album tot een hoogstandje. |
